ตำนานเลือด(กรุ๊ป Y) I

ชื่อหนังสือ : ตำนานเลือด Interview with the vampire 

ผู้เขียน      : Anne Rice

ผู้แปล       : ชนาธิป  สินธวาชีวะ

สำนักพิมพ์: วันวิสาข์

        ดูจากรูปที่บ่งบอกสภาพหนังสือได้ดีว่าผ่านมาประมาณ 20 ปี ป้าอยากบอกว่าเป็นหนังสือที่หายากจิงๆ แต่ไม่เกินพยายาม เนื่องจากว่างๆไม่มีอะไรทำ จึงค้นหาหนังสือเล่มนี้ถึงสองวันกว่าจะเจอว่ามันประกาศขายในเว็บที่ไม่โดดเด่นอะไรเลย ตอนนั้นน้ำตาจะไหลเลยค่ะ ผลของความพยายามช่างหอมหวาน

         หลายๆคนมีนิยามเรื่องแวมไพร์ต่างๆกันไปค่ะ ส่วนตัวป้าเองก็เพิ่งจะมีแนวคิดกับสิ่งมีชีวิตอมตะ จากเรื่อง ตำนานเลือด หรือ Interview with the vampire  ของป้าแอน(Anne Rice)ในสมัยสาวเช้งกระแด๊ะ เนื้อเรื่องค่อนข้างจะคลาสสิกบ่งบอกความมีระดับของแวมไพร์  เรื่องมันเริ่มจากชายหนุ่มรูปนามชื่อ หลุยส์ที่ถูกเปลี่ยนเป็นแวมไพร์โดยเลอสตัท เป็นการเล่าความรู้สึกการเปลี่ยนแปลงจากคนธรรมดา มีที่ดิน เป็นเศรษฐี มีครอบครัว(แม่ น้องสาว น้องชาย(แต่เสียชีวิตแล้ว)) มีชีวิตสะดวกสบาย จนกลายเป็นผีดูดเลือดที่ก้าวเข้าสู่การดำรงชีวิตในความมืด ต้องกินเลือดจากมนุษย์ หรือ สัตว์ เพื่อให้ร่างกายอมตะที่เยือกเย็นได้อบอุ่นจากการหล่อเลี้ยงของเลือด จากเรื่องกล่าวว่า การจะสร้างแวมไพร์ตนหนึ่งจำเป็นต้องมีร่างกายที่เติบโตพอเพื่อที่จะมีอำนาจในขณะที่เป็นแวมไพร์  แต่การเลือกคนธรรมดาๆนั้น ป้าอ่านแล้วตีความว่า อย่างน้อยต้องเกิดจากความรักที่มีให้อีกฝ่าย หรือมีต่อกันและกัน ความรักของแวมไพร์ดูเหมือนจะก้าวข้ามคำว่า “เพศ” (ถูกใจสาววายล่ะเซ่) แต่อย่างระหว่างเลอสตัทกับหลุยส์  ป้าไม่เห็นว่าอีตาเลอสตัทจะแสดงท่าทีว่ารักหลุยส์ เห็นแต่ตอนดึงเขาไปกอดแล้วหลอกดูดเลือดตอนที่หลุยส์ยังไม่เป็นแวมไพร์ แล้วยังบังคับกลายๆ อยากจะใช้ทรัพย์สินของหลุยส์ ชอบพูดจาข่มขู่ว่าหลุยส์ไม่มีทางอยู่ได้ถ้าไม่มีตัวเองคอยสอนเรื่องต่างๆ  พยายามรั้งหลุยส์ให้อยู่กับตนถึงกับสร้างคลอเดีย(แวมไพร์เด็กผู้หญิง)ขึ้นมาเพื่อเล่นเป็นครอบครัวพ่อ แม่ ลูก ตามความสนุกของตน ซึ่งตอนเนื้อเรื่องหลัง อาร์มานด์ (สุดที่เลิฟของ.... (?)) แวมไพร์ที่มีอายุมากที่สุดที่มีกล่าวว่า แวมไพร์อย่างคลอเดียในโลกของผีดูดเลือดถือว่าเป็นเรื่องผิดปกติและค่อนข้างโหดร้ายที่สร้างเธอขึ้นมา หลังจากที่คลอเดียกำเนิด เวลาผ่านไปทำให้คลอเดียที่จิตใจโตเป็นผู้ใหญ่แต่ถูกกักขังในร่างเด็กหลงรักหลุยส์  ในขณะเดียวกับที่นางเริ่มรู้สึกแค้น เคือง เกลียด โกรธา เลอสตัทที่ทำให้นางต้องเป็นเด็ก พอดีว่านางอยากสาวมาก(นางเหวี่ยงเสียจนป้าเห็นใจต่อเลอสตัทว่า เมิง_พลาด_แล้ว ก๊ากกก) ขณะนั้นเรียกได้ว่าครอบครัวร้าวฉานเลยทีเดียวเข้าสูตรว่า ลูกไม่รักดี เมียไม่ได้ดั่งใจ ไปหาเมียน้อยที่คาเฟ่(?)ดีกว่า แบบว่าเลอสตัทไปติดใจหนุ่มน้อยนักกวีวี้วีอะไรสักอย่าง(พอดีเลอสตัทมันเป็นคนสุนทรี)แล้วสร้างให้หนุ่มน้อยเป็นแวมไพร์ มีการว่าพูดตอกใส่หลุยส์ด้วยประมาณว่ามีคนที่ฉันจะอยู่ด้วยได้แล้ว พวกเธอมันน่าเบื่อ ต่อมาคลอเดีย นางเลยจัดให้ทันใจทีเดียว นางวางแผนฆ่าเลอสตัทสำเร็จ ฉากนี้ป้ารู้สึกตะหงิดใจที่ตอนเลอสตัทถูกทำร้ายสาหัส เอาแต่เรียกหาหลุยส์  หรือเลอสตัทจะเป็นพวกซึนเดเระ  อันนี้ไม่รู้  หลังจากนั้นคลอเดียกับหลุยส์ก็เดินทางตามหาแวมไพร์  มีเกิดเรื่องวุ่นวายอุตหลุดกันไปเลย เฮ้! อันนี้ป้าขอข้ามไปฉากโรงละครของผีดูดเลือด เป็นต้นไป ป้าแอนจะพาเราเข้าสู่สังคมมืดของแวมไพร์ของแท้  ฉากที่หลุยส์เจอกับอาร์มานด์ ป้าว่าป้าแอนเขียนได้อีโรติกมากอ่ะ มีความรู้สึกวาบวาม คันๆ ที่อ่านฉากนั้น แถมพ่อคุณอาร์มานด์สุดเซ็กซี่ขยี้ฟองเบียร์ยังนิสัยเสีย ใช้ฟีโรโมน(ไม่ใช่หรอก 555)ดึงดูดหลุยส์จนเสียการควบคุม ดั่งเช่นฉากนี้

 หรือว่าจะ....

พอเจอฉากแบบนี้ ป้าตะโกนในใจดังๆว่า(ขอหยาบคาย) “ฮ่่าาาาาา แม่งใช่เลยว่ะ  กรูมาถูกทางแล้ว”

แถมคลอเดียนางยังดูออกด้วยนะเออว่าอาร์มานด์ “รัก” หลุยส์ แล้วยิ่งไปกว่านั้นหลุยส์ยังรู้สึกอย่างเดียวกัน นางสาวน้อยคลอเดียจึงน้อยใจขอให้หลุยส์สร้างหม่ามี้มาเดอลีนไม่ให้นางเหงาขึ้นมา หลังจากนั้นหลุยส์ก็ถูกแรงเสน่หาของอาร์มานด์ให้ไปหา (ครั่กๆ) และแล้วฉากที่แสนโฮกกกกกกกกกก(?)ก็มาถึง ตอนที่อาร์มานด์พูดกับหลุยส์ว่า

หลุยส์ก็เป็นหนักนะฮะ คิดไปไกลโข

สารภาพแบบเนียนๆเลยนะ

ป้าแอนโคตรเซอวิสสาววายมากฮ่ะ โฮกกกกกกกก มากกกก 
good job!

แล้วเจอกันใหม่ในภาค II ค่ะ see ya!